Во една шума имало пештера и во неа мали мечки. Крај пештерата дрвосечач сечал дрва и видел дека едно меченце излезе од една грмушка и се закачија во Шипка. Мачи Горки мече да се откачи од острите боцки на Шипка, но не можело. Дрвосечач го видел, домиляло му оставил секирата и отишол, та помогнал на мечето и откачете го од шипинка. Потоа го прегрна ... нал и занесувај до пештерата, остави го само да се поправам и се вратил, та грабнал секирата и започнал со работа. Блиску некаде била мечката, мајката на меченцето, таа видела што направил човекот и отишла да му се заблагодари:
- Човеку, ти ми направи поголемо добро - рекла таа. - Сакате да станеме пријатели?
Човекот се согласил и двајцата се спријателиле. Отпрвин човекот се боял од мечката, но полека лека навикнеш на него и станаа големи пријатели. Секогаш кога доаѓал во шумата за дрва, мечката излегувала и му помагала, додека натовари автомобил, а потоа долго го испраќала и се договараш за нови средби таму, блиску до пештерата каде тој спасил меченцето нејзината И човекот, колку пати доаѓал во шумата за дрва, сепак престојуваат поблиску до пештерата, мечката му помагала и се разговарале како добри другари.
Тие станаа толку блиски и сакани пријатели дека еднаш кога се делат, бакнале се по устата, а човекот рекол на мечката:
- Ех, добри пријателу , многу си добар пријател, сето ти е убаво, ама едно не чини: мириса тебе душата на лошо!
Човекот дури и не помислил подобро што рекол, та не се досетил и дека овој збор може да навреди мечката. А мечката клюмнала. Тешка како камен, паднала човечката збор во нејзиното срце и силно ја болести, ала ништо не му кажала, само си ги протегнаа врата и се примолила:
- Човеку, ја ме удри со секира по главата колку што можете силно, ако не, ќе те изедам!
Човекот се позабъркал и мачел секакви да измоли мечката да не ја удрам. Ала таа не отстапи од реченото збор: погоди ме силно и толку! Не ли ме удриш, ќе те изедам! И најпосле, таа како не попуштила, тој замавнете со секира и ја удрил силно, та нејзините направил голема рана. Разделиле се ослабен, но сепак се договориле да се бараат на истото место крај пештерата.
Многу пати одел потоа дрвосечач во шумата, обиколувал околу пештерата, но никогаш не се сретнале со мечката. Тој си мислел дека е умрена од тешката рана, и не можел да се начуди зошто така нејзиното смислат да сака да ја погубете кога биле толку добри пријатели. Минатото многу години и човекот заборавил за мечката. Но еднаш случајно зафатена на неа во шумата. Познале се поздравам се, разговорот се како стари познаници. Кога човекот оптоварување автомобил со дрва и се подготвил да поттикна воловите, мечката му рекла:
- Ш наоколу добро главата ми, пријателе, дали ќе видиш раната, гдето некогаш ме удри со секира.
Човекот валани бранот на врата нејзини - раната била зараснати и дури белег немало, а рекол на мечката:
- А бре, пријателе, тоа дури не се познава да имало рана. А јас, јас се сеќавам многу убаво, како што вчера беше, удрив тие доста силно тогаш и дури мислев дека си умрела од длабоката рана.
Мечката рекла:
- Гледаш ли, добар мој пријателу дека раната зарасна, и јас заборавив за неа, но онаа збор, што ми рече тогаш, нема да го заборавам додека сум жива. Од мене да знаеш: длабока рана заздравува, а лош збор не се заборава.
- Човеку, ти ми направи поголемо добро - рекла таа. - Сакате да станеме пријатели?
Човекот се согласил и двајцата се спријателиле. Отпрвин човекот се боял од мечката, но полека лека навикнеш на него и станаа големи пријатели. Секогаш кога доаѓал во шумата за дрва, мечката излегувала и му помагала, додека натовари автомобил, а потоа долго го испраќала и се договараш за нови средби таму, блиску до пештерата каде тој спасил меченцето нејзината И човекот, колку пати доаѓал во шумата за дрва, сепак престојуваат поблиску до пештерата, мечката му помагала и се разговарале како добри другари.
Тие станаа толку блиски и сакани пријатели дека еднаш кога се делат, бакнале се по устата, а човекот рекол на мечката:
- Ех, добри пријателу , многу си добар пријател, сето ти е убаво, ама едно не чини: мириса тебе душата на лошо!
Човекот дури и не помислил подобро што рекол, та не се досетил и дека овој збор може да навреди мечката. А мечката клюмнала. Тешка како камен, паднала човечката збор во нејзиното срце и силно ја болести, ала ништо не му кажала, само си ги протегнаа врата и се примолила:
- Човеку, ја ме удри со секира по главата колку што можете силно, ако не, ќе те изедам!
Човекот се позабъркал и мачел секакви да измоли мечката да не ја удрам. Ала таа не отстапи од реченото збор: погоди ме силно и толку! Не ли ме удриш, ќе те изедам! И најпосле, таа како не попуштила, тој замавнете со секира и ја удрил силно, та нејзините направил голема рана. Разделиле се ослабен, но сепак се договориле да се бараат на истото место крај пештерата.
Многу пати одел потоа дрвосечач во шумата, обиколувал околу пештерата, но никогаш не се сретнале со мечката. Тој си мислел дека е умрена од тешката рана, и не можел да се начуди зошто така нејзиното смислат да сака да ја погубете кога биле толку добри пријатели. Минатото многу години и човекот заборавил за мечката. Но еднаш случајно зафатена на неа во шумата. Познале се поздравам се, разговорот се како стари познаници. Кога човекот оптоварување автомобил со дрва и се подготвил да поттикна воловите, мечката му рекла:
- Ш наоколу добро главата ми, пријателе, дали ќе видиш раната, гдето некогаш ме удри со секира.
Човекот валани бранот на врата нејзини - раната била зараснати и дури белег немало, а рекол на мечката:
- А бре, пријателе, тоа дури не се познава да имало рана. А јас, јас се сеќавам многу убаво, како што вчера беше, удрив тие доста силно тогаш и дури мислев дека си умрела од длабоката рана.
Мечката рекла:
- Гледаш ли, добар мој пријателу дека раната зарасна, и јас заборавив за неа, но онаа збор, што ми рече тогаш, нема да го заборавам додека сум жива. Од мене да знаеш: длабока рана заздравува, а лош збор не се заборава.
No comments:
Post a Comment